Nazwa metody powstała od pierwszych liter imion autorów programu: Margaret Walker, Kathy Johnston, iTonyCornforth. Podejście do wykorzystania w Makatonie gestów, symboli i mowy wypływa z filozofii komunikacji totalnej, która zakłada, że każdy powinien mieć możliwość używania wszystkich dostępnych kanałów komunikacyjnych jakie odpowiadają jego potrzebom.
Nie ma jednej określonej grupy posługującej się Makatonem. Osoby, które z niego korzystają , pochodzą z różnych grup wiekowych i kulturowych. Ich jedyną cechą wspólną jest to, że z różnych przyczyn potrzebują przystosowanych form pomocy do skutecznego porozumiewania się .
Ludźmi najczęściej doświadczającymi trudności komunikacyjnych są przede wszystkim dzieci/dorośli z niepełnosprawnością intelektualną, mózgowym porażeniem, osoby z autyzmem, niedosłuchem lub głuchotą, osoby ze specyficznymi zaburzeniami rozwoju mowy i języka . Ma ogół są to pacjenci, którzy posługują się językiem werbalnym w niewielkim stopniu bądź w ogóle się nim nie posługują. Problemy w porozumiewaniu się występują również z powodu urazów psychicznych i emocjonalnych, mechaniznych uszkodzeń mózgu lub krtani, wylewów i chorób (np. Choroba Parkinsona, Alzheimera, Stwardnienie Rozsiane).
Znaki Makatonu nie zastępują mowy, stanowią jedynie jej uzupełnienie, pomagają zobaczyć wypowiadane słowa. Służą wspomaganiu mowy, przy równoczesnym jej rehabilitowaniu.
Terapia logopedyczna przebiega równolegle z wprowadzaniem form manualnych lub/ i graficznych. Gesty i symbole Makatonu są formami pomocniczymi, z których można w odpowiednim momencie zrezygnować, kiedy dziecko/ osoba opanuje język w stopniu umożliwiającym zrozumiałe wypowiadanie się.